Nebojša Malević

Aktuelni terorizam na Kosovu i Metohiji

Potpisivanjem ''Kumanovskog sporazuma'' (1) i donošenjem Rezolucije 1244 (2) SB OUN, konačno prestaje agresija NATO na tadašnju SRJ, čime se ''zvanično'' završava i rat na prostoru Kosova i Metohije. U južnu srpsku pokrajnu tada ulaze ''mirovne snage'' NATO, čiji je osnovni zadatak ''uspostavljanje i održavanje mira''.

Dugo očekivani dolazak NATO snaga na KiM izazvao je oduševljenje među albanskim stanovništvom, koje je u njemu videlo svog zaštitnika od nemilosrdnog ''srpskog terora'' ali i saborca koji je dao veliki doprinos u borbi protiv ''okupatora''.

Međutim, od samog dolaska NATO snaga na teritoriju KiM, njihova misija na planu zaštite ''nedužnih A lbanaca'' se veoma brzo morala promeniti iz temelja. Umesto da zaštiti ''albansku nejač'', NATO je od samog ulaska bio prinuđen da štiti Srbe i ostalo nealbansko stanovništvo, što je svet svakodnevno gledao, ali su vodeće zemlje zapada, posebno članice NATO saveza, to uporno negirale.

Već tada je svima bila jasno da teror albanskih terorista neće prestati, bez obz i ra na ulazak i raspoređivanje vojne i civilne misije UN. Naprotiv, terorističke aktivnosti su svakim danom dobijale na intezitetu, ovog puta pred očima celokupne svetske javnosti, UN i 40.000 do zuba naoružanih NATO vojnika.

Albanski teroristi su zahvaljujući povlačenju tadašnje VJ i pripadnika MUP Republike Srbije, počeli nesmetano da ''operišu'' na čitavoj teritoriji KiM, ubijajući, pljačkajući, paleći, otimajući i nemilosrdno uništavajući sve ono što je srpsko, odnosno sve ono što nije albansko.

Bez obzira na alarmantno stanje u pokrajni i divljanje albanskih ekstre m ista, vojna i civilna misija UN (u daljem tekstu UNMIK i KFOR) nastavljaju sa uspostavljanjem svog protektorata. U skladu sa zacrtanim planovima, otpočinju sa procesom demilitarizacije i transformacije terorističke OVK. Tako je jedna teroristička organizacija pod okriljem UN i blagoslovom vodećih zemalja zapada, transformisana u organizaciju koja je nazvana ''Kosovski zaštitini korpus'' i koja funkcioniše po svim pravilima i principima vojne organizacije.

Ovakav razvoj sitaucije na KiM a posebno nastavak terorističkih aktivnosti, jasno je ukazivao da Albanci nisu odustali od svoje ideje i planova o projektu nazavnom ''Velika Albanija''.

Uporedo sa terorističkim akcijama širom teritorije KiM, koje su direktno usmerene na proterivanje ostalog nealbanskog stanovništva, albanski teroristi rade na izradi novih planova i sprovode pripreme za oslobađanje ostalih ''okupiranih teritorija'', ovog puta na prostoru juga centralne Srbije i Republike Makedonije. U izradi planova ali i pripremama iz oblasti mobilizacije, komandovanja i logistike, aktivno su uključeni pripadnici novoformiranog KZK i čitava njihova ifrastruktura, međutim UNMIK i KFOR na sve to zatvaraju oči. Ovakav razvoj sitaucije na Kosovu samo je potvrdio prognoze mnogih analitičara. Naime, albanski teroristi u cilju oslobađanja od vekovnog ''srpsko-makedonskog'' ropstva, početkom 2000. godine formiraju OVPMB na jugu Srbije a zatim i ONA na teritoriji Republike Makedonije, gde ''nemoćni A lbanci'', po istovetnom kosovskom scenariju, uzimaju oružje u ruke kako bi se izborili za osnovna ljudska prava. U svemu tome, albanskim teroristima pomažu ''stari i provereni'' prijatelji, uglavnom SAD, Nemačka i Velika Britanija. Tako je MZ umesto da otklanja posledice rata na Kosovu, pomogla A lbancima da stave pod svoju kontrolu više od 1/3 teritorije Makedonije i jug centralne Srbije, kojeg isti već nazivaju ''Istočno Kosovo''.

Da se radi o dobro organizovanoj terorističkoj mreži iza koje stoje Republika Albanija, celokupna albanska dijaspora i veoma jak lobi u mnogim, nažalost i najjačim, zapadnim zemljama, dokazuje formiranje ''Nacionalnog komiteta za oslobođenje albanskih teritorija''- NKOAT (3), koji počinje sa radom avgusta meseca 2001. godine. Na čelu ovog komiteta postavljen je Ibrahim Abdulji, a na mesto zamenika Kuštrim Dukađini.

Ovaj Komitet je svrhu svog formiranja obrazložio kroz Platformu (4), u kojoj se kaže, da su albanskom narodu nasilno oduzete a zatim okupirane vekovne etničke teritorije i da sada isti na njima žive u nemogućim uslovima, bez osnovnih ljudskih prava i sloboda. Pored navedenog, u platformi se još ističe:

• da su pored diskriminacije Albanci izloženi i genocidu,
• da je skraćena albanska država, instrument u rukama velikih sila,
• da UNMIK na Kosmetu ne priznaje istorijsko i prirodno pravo A lbanaca na ponovno ujedinjenje,
• da su ''Zapadna Makedonija'' i ''Istočno Kosovo'' i dalje u rukama Srbije i Makedonije, zahvaljujući MZ i NATO,
• da Komitet ne priznaje ni jednu vlast na okupiranim albanskim teritorijima,
• da je samo oslobodilačka i beskompromisna borba jedino rešenje za albanski narod i albansku državu.

U skladu sa navedenim, Komitet u Platformi ističe, da je njegov osnovni zadatak formiranje i naoružavanje snažne nacionalne Armije (ANA) (5).

Shodno najavama u Platformi, ovaj Komitet je odmah otpočeo sa formiranjem jedinstvene albanske Armije, koja je dobila naziv A lbanska N acionalna A rmija - ANA. Uporedo sa formiranjem ANA, 14 jula 2002. godine, NKOAT je transformisan u Front za nacionalno ujedinjenje albanaca – FNUA (6), na čijem čelu je postavljen Gafur Adilji i čije je glavno sedište u Tirani.

Osim Adiljija i Vardarija, u samom vrhu Fronta, nalazi se i Aljban Vjosa (7), na dužnosti političkog sekretara.

Novoformirani FNUA ima šest Komiteta koji su raspoređeni na svim ''okupiranim albanskim teritorijama'', dakle u Prištini (Kosovo), Skoplju (Republika Makedonija), Prevez (Grčka), Ulcinj (Crna Gora). Pored navedenih, formiran je i komitet za dijasporu, čije je sedište u Švajcarskoj. Njegova osnovna namena je prikupljanje finansijskih sredstava i lobiranje u zapadnim zemljama.

Teritorijalni raspored Komiteta FNUA, poslužio je kao osnova za uspostavljanje svih neophodnih organizacijsko-formacijskih, komandnih i infrastrukturnih elemenata ANA.

U skladu sa navedenim, Glavni štab (GŠ) ove terorističke organizacije smešten je u Tirani, dok su ispostave GŠ (isturena komandna mesta – IKM) formirana u Prištini, Prizrenu, Skoplju, Tetovu, Debru, Ulcinju, Plavu i Prevezu.

Shodno izvršenim procenama albanskih ekstremista i terorista, u sklopu ANA formirane su četiri divizije i raspoređene po sledećem:

• divizija ''Adem Jašari'' na Kosovu, koju čine KZK i OVIK (8),
• divizija ''Skenderbeg'' na teritoriji Republike Makedonije (ONA),
• divizija ''Malesija'' na teritoriji Crne Gore (Ulcinj, Tuzi, Plav i Gusinje),
• divizija ''Ćamerija'' na teritoriji Grčke.

Na čelu ove terorističke organizacije nalaze se:

• general-pukovnik Hekuran Aslani, komandant GŠ (avgust 2001. do avgusta 2002. godine),
• general-pukovnik Ramada Verikoli, komandant GŠ (avgust 2002. do januara 2003. godine),
• general-pukovnik Vigan Gradica (9), komandant GŠ (od januara 2003. godine),
• Valjdet Vardari, politički komesar (ujedno predsednik FNUA).

Shodno navedenim činjenicama, veoma lako je zaključiti da iza celokupnih aktivnosti albanskih ekstremista i terorista stoji odlično organizovan FNUA, odakle se planira, usmerava i koordiniše rad, čije se glavno sedište nalazi u Tirani, dakle u Republici Albaniji, što u svakom slučaju ide u prilog činjenici da se radi o klasičnom državnom terorističkom subjektu.

Od svog osnivanja ANA je na teritoriji KiM počinila i još uvek čini brojne zločine, nastojeći da protera ostalo nealbansko stanovništvo i na taj način dobije etnički čistu teritoriju na kojoj im niko neće ugrožavati ''životni prostor''.

Prema saznanjima kojima raspolažu ne samo naše obaveštajno – bezbednosne s trukture, već i službe skoro svih zapadnih zemalja, martovske nemire i pogrom nealbanskog stanovništva planski je organizovala i realizovala upravo ANA. To je ujedno prvi i jedini primer klasičnog etničkog čišćenja u srcu Evrope i to na području koje kontrolišu snage UN.

Za samo dva dana etnički su očišćeni mnogi gradovi na KiM i izbrisana sa lica zemlje mnoga obeležja sprske kulture i tradicije, što jasn o ukazuje na planove i namere albanskih ekstremista i poklonika ideje ''Velike Albanije''.

Uzimajući u obzir činjenicu da su od dolaska snaga KFOR (10) do avgusta 2003. godine na KiM izvršena 6582 teroristička akta, u kojima je ubijeno 1205 civila, 1355 ranjeno a 1446 kidnapovano, uz proterivanje 340.000 lica nealbanske nacionalnosti, jasno je da se sitaucija u južnoj srpskoj pokrajni pogoršala u odnosu na stanje iz perioda 1990 - 1999. godine, kada su sitauciju kontrolisale VJ i MUP RS (izvedeno 3085 terorističkih napada u kojim je ubijeno 661 lice).

Da se teror albanskih ekstremista i terorista na KiM sprovodi u kontinuitetu uz vodeću ulogu ANA, najbolje govore primeri, gde oni sami preuzimaju odgovornost za mnoge terorističke akte u kojima ''glavnu ulogu'' imaju čak i pripadnici KZK. Tako se u Obaveštenju br. 22 ANA (11) navodi, da je specijalna jedinica divizije ''Adem Jašari'' dana 23.02.2003. godine, realizovala oružanu akciju protiv pripadnika srpske Žandarmerije u rejonu sela Muhovac, SO Bujanovac. Ovo obaveštenje je potpisao pukovnik Besfort Karadaku, zamenik komandanta divizije ''Adem Jašari''.

Jedno od takvih priznanja sadržano je i u Obaveštenju br: 19 ANA (12), koje se odnosi na napad specijalne jedinice ''Anakonda'' na policijsku stanicu u selu Bogovinje, SO Tetovo, u kome se posebno ističe da je napad realizovan na ''makedonskog okuptara'' koji ugnjetava albansko stanovništvo. Obaveštenje je potpisao pukovnik Iljir Duraku, zamenik komandanta divizije Skenderbeg.

Pored navedenih priznanja, koja nedvosmisleno ukazuju na počinioce terorističkih aktata, glavni štab ove terorističke organizacije se nekoliko puta pisanim aktima obraćao direktno, kongersu SAD, NATO, OEBS i EU, međutim, ni to nije bilo dovoljno da MZ adekvatno reaguje i preduzme neophodne mere da se teror albanskih terorista zaustavi.

I pored upozorenja iz mnogih zemlja sveta da je albanski teroriz am u ekspanziji i da mu treba posvetiti posebnu pažnju, UNMIK i KFOR su i dalje toleratni prema albanskim ekstre m istima. Prema podacima Koordinacionog centra za KiM, samo u prvoj polovini 2006. godine izvedena su 42 napada na Srbe i njihovu pokretnu i nepokretnu imovinu na Kosovu, pri čemu su ubijena 3 lica dok je njih 5 teško ranjeno.

Verovatno je ubijanje nedužnih srpskih mladića u okolini Štrpca ili podmetanje bombe na pijaci u istom gradu, za ''glavnokomandujuće'' u UNMIK i KFOR samo etnički motivisana ''sitna čarka'', povezana sa kriminalom i od ranije neraščišćenim računima između S rba i A lbanaca. Po njima, ANA ne postoji, ne postoji ni ''Velika Albanija'', Bezbednost otadžbine (13), Taćijev ŠIK (14), novoforirana ANK (15) pa čak ni ozloglašena kriminalno-teroristička grupa ''Dukađini'' kojom rukovodi Ramuš Haradinaj zajedno sa svojim bratom Dautom, bivšim generalom KZK, koji je pušten na slobodu 25.03.2006. godine .

Shodno navedenim dokazima i činjenicama, ovakav razvoj događaja otvorio je imperativ novog rešenja za KiM, jer A lbanci jasno stavljaju do znanja da žele da žive u jedinstvenoj, samostalnoj, nezavisnoj i ''etnički čistoj'' državi. Dakle ''priča'' UNMIK, KFOR, OEBS, EU..... o smirivanju situacije, slobodi kretanja, zajedničkom suživotu i ''nekakvim'' standardima, daleko je od stvarnosti. Njihove iluzije o mirnom Kosovu demantuju upravo podaci o broju teroristikih aktivnosti, koji nedvosmisleno ukazuju na potpuni debakl UN i NATO, dok oni već 7 godina simuliraju uspešnost u sprovođenju odredbi iz Rezolucije 1244 SB OUN.

Da je ANA pored novoformirane tzv. Armije za nezavisno Kosovo i dalje aktivna na prostoru KiM i Republike Makedonije, ukazuju i podaci stranih obaveštajno-bezbednosnih struktura. Radi se uglavnom o obaveštajnim službama UNMIK i KFOR, ali i službama SAD, Francuske, Nemačke, Velike Britanije i drugih zapadnih zemalja.

U skladu sa navedenim, jasno je da MZ, a pre svega vodeće zemlje zapada, imaju adekvatna saznanja šta se sve dešava na Kosovu, ali su i dalje ''toleratni'' prema A lba n cima, ili možda svojom toleratnošću potvrđuju činjenicu da se na Balkanu sve odvija po njihovom scenariju.

Da se zaista radi o ''najsvežnijim'', konkretnim i potpunim saznanjima napred navedenih službi, najbolje ilustruje šema 1.

Šema: 1 Podaci o ANA koji se vode u elaboratima stranih obaveštajnih službi.

Shodno navedenim podacima, lako je zaključiti da terorizam albanskih esktremista i terorista na Kosovu ima svoj kontinuitet, što je direktna potvrda činjenice da A lbanci i dalje rade na realizaciji projekta ''Velike Albanije'' , a ne na stvaranju nekog '' novog Kosova '' čija je perspektiva u EU i u kojem vlada mir i tolerancija a ne kriminal i terorizam, kako to pojedini '' nametnuti mirotvorci '' žele da prikažu.

(1) Vojno-tehnički sporazum (VTS), potpisan 09.jun.1999. godine u Kumanovu,

(2) 12.jun.1999. godine,

(3) Komiteti përclirimin dhe mbrojten e trojave shqiptare ( KCMTSh ),

(4) Promovisana 12.avgusta 2001. godine,

(5) Armata Komb ë tare Shqiptare ( AKSH ),

(6) Fronti për bashkimin kombëtar Shqiptare ( FBKSh ),

(7) Aljban Vjosa je samo pseudonim kojim se koristi Idajet Bećiri, albanski advokat, osnivač Partije nacionalnog jedinstva u Albaniji i vema blizak prijatelj Fatosa Nanoa. Bećiri je novembra meseca 2003. godine uhapšen u Nemačkoj, a zatim izručen Albaniji, čiji ga je Sud osudio na kaznu zatvora u trajanju od 18 godina. Isti je na ponovljenom procesu decembra 2004. godine oslobođen optužbi i pušten iz zatvora,

(8) O slobodilačka V ojska I stočnog K osova,

(9) Radi se o Spiri Butki, bivšem pripadniku Armije Republike Albanije i KZK,

(10) Jun 1999. godine,

(11) www.aksh.org/komunikate_nr22.htm

(12) www.aksh.org/deklaratnr8.htm

(13) Sigurimi i Atdheut (Obaveštajna služba DSK na čijem je čelu Ram Maraj),

(14) SHIK – Shërbim Informativ Kombëtar (Obaveštajna služba pod kontrolom Hašima Taćija),

(15) ANK – A rmija za N ezavisno K osovo.