Radoslav Ralević

Reakcija na tekst Veseljka Koprivice: Srpsko-srpski front protiv Crne Gore ili Neo-komunizam u Crnoj Gori

Prosle godine je u Nansen dijalog centru u Podgorici povodom godisnjice pobjede nad fasizmom bilo odrzano dijalog vece na kojem su govorili Dr. Serbo Rastoder, poznati crnogorski istoricar i clan NVO Dukljanska akademija nauka i umjetnosti, Aleksandar Zekovic, koordinator fonda za humanitarno pravo u Crnoj Gori i Veseljko Koprivica, novinar. Na svu srecu sam bio prisutan na tom skupu. Mogu reci da mi je veoma drago zbog toga. Gledajuci redovno pomenutu gospodu na crnogorskim televizijama covjek bi pomislio da se radi o intelektualcima koji se zalazu za nezavisnu drzavu, posebnu crnogorsku naciju, jezik i ateisticku crkvu ali prisustvovanje njihovom razgovoru je rasprsilo takvu pomisao. Od tada mi je jasno da se u stvari radi o neo-komunistickim kvaziintelektualcima. Niko od pomenute gospode nije znao razliku izmedju fasizma, nacionalizma i konzervativizma i zbog toga imao izrazito negativno misljenje o bilo kojoj desnicarskoj opciji. Tema dijalog (u ovom slucaju monolog veceri) je bila fasizam, ali ono o cemu su gosti govorili su bili ratovi u bivsoj Jugoslaviji tokom devedesetih godina proslog vijeka. Pojam neo-komunizma u Crnoj Gori je neophodno preciznije definisati. Naime, svima je poznato da su crnogorski komunisti bili najekstremniji u bivsoj Jugoslaviji sto su dokazali kroz pasja groblja za njihove ideoloske neprijatelje, stravicnim zlocinima koje su pocinili u Crnoj Gori i Sloveniji kada su pobili preko 25.000 ljudi. Tokom posleratnog perioda je samo njima moglo da padne na pamet da sruse kapelu na Lovcenu u kojoj je bio sahranjen najveci crnogorski vladika i pjesnik i tako da naruse njegov zavjet. (1)

Iako je komunizam pao 1989. godine, u Crnoj Gori jos uvijek nije doslo do smjene vlasti. Na vlasti su i dalje Brozovi omladinci koji su nosili stafete i radovali se pobjedama naseg samoupravnog socijalistickog sistema. (2) Medjutim, tokom devedesetih godina su i oni shvatili da ideologija u koju su vjerovali ne moze da izdrzi test vremena cak ni u Crnoj Gori. Tada su njen ekonomski dio zamijenili latinoamerickim modelom merkantilizma, u kojem samo odabrani ljudi bliski vlasti mogu da rade posao a u isto vrijeme da ne placaju poreze drzavi vec reket vladajucoj partiji, koja je ta sredstva koristila (i dalje koristi za kupovinu glasova na izborima, ucjene i placanje saradnika DB, sada Agencije za nacionalnu bezbjednost). Na drugom dijelu komunisticke ideoloske matrice su, medjutim, poradili. Naime, Komunisticka partija Jugoslavije je 1946. godine proglasila novu crnogorsku naciju, koja je, kako se i sami tvrdili nastala iz srpske. Danas se u zvanicnim krugovima, medijima, udzbenicima u Crnoj Gori vise i ne pominje da je ta nova nacija najbliskija Srbima, vec naprotiv: “Crnogorcima najblizi narodi su Hrvati i Albanci a Srbi su ih okupirali jos u dvanaestom vijeku”. Ovi danasnji Srbi i Crnogorci koji govore srpskim jezikom su samo ostaci te okupatorske svijesti. Svi koji ne vjeruju u ovu teoriju su nacionalisti, klerofasisti i legitimna meta. Na taj nacin se transformisala komunisticka totalitarna svijest u socijalistickoj Crnoj Gori u nacionalsovinisticku (dukljansku) totalitarnu svijest u danasnjoj Crnoj Gori.

Gornji dio teksta je bio neophodan da bi se shvatila ideoloska matrica gospodina Veseljka Koprivice i njegovih saboraca. Gospodin Koprivica je negdje cuo kako se pjevaju cetnicke pjesme u kafani (inace neko bi trebalo da mu javi da je 2005. godina, a da je Ravnogorski pokret priznat kao antifasticki) (3) sto to mu je posluzilo kao dokaz da Srbi u Crnoj Gori koji pjevaju takve “reakcionarne pjesme” imaju i vise prava nego sto zaista zasluzuju. Jer sramota je da se u Crnoj Gori pjeva Drazi Mihailovicu i Pavlu Djurisicu.

Kada gospodin Koprivica raspravlja o ljudskim pravima on ne zeli da pomene mjerljive podatke o pravima Srba u “demokratskoj Crnoj Gori”. Pa evo nekoliko cinjenica koje se mogu izmjeriti. Iako je do podataka o nacionalnoj strukturi zaposlenih, a posebno onih na funkcijama nemoguce doci kroz zvanicne kanale Crne Gore, broj Srba zaposlenih u policiji je zanemarljiv i ispod je jednog procenta iako Srbi cine 32 procenta stanovnistva. Procenat Srba ministara, direktora republickih javnih preduzeca i ustanova do kojeg se doslo kroz provjeru spiska gradjana sa popisa i nihovu licnu identifikaciju je ispod dva procenta. Da naglasim, 32% Srba, manje od 2% na javnim funkcijama. Svima u Crnoj Gori je poznata cinjenica da niko ko nema clansku kartu jedne od dvije vladajuce partije ne moze doci do radnog mjesta u javnoj upravi, kao i da ne moze obavljati nikakav privatni biznis a da ga finansijska policija cesto ne posjecuje i kaznjava. Crnogorci, Bosnjaci i ostali u Crnoj Gori nemaju tako budnu finansijsku policiju nad sobom. Poznati su spiskovi privatnih biznisa koje finansijski policajci ne smiju nikako da posjete.

Iako je kratkotrajna skupstinska vecina prije izbora 2002. godine donijela zakon o restituciji crnogorski rezim nije primijenio ovaj zakon. Sto se tice Mitropolije Crnogorsko-primorske, kao i Eparhije Budimljansko-niksicke, one imaju zakonsko pravo na povracaj imovine. Naravno da neo-komustima ne pada na pamet da nekome treba da vrate oduzetu imovinu.   Crkva tek ne smije da ima takvo pravo.

Najmanje trecina stanovnistva u Crnoj Gori trazi pravo da se njihova djeca obrazuju u duhu hriscanskih vrijednosti. Ali jedino jos u Crnoj Gori vlast smatra da djeca ne treba da uce da ne treba da se ubija, krade, pljacka, laze. Ocigledno se neo-komusti plase da ako to nauce mladi u Crnoj Gori oni nece imati odakle da crpu svoju snagu i da nece imati ko da ih naslijedi.

Moram takodje pomenuti da je za mene bilo iznenadjenje da neke politicke partije u Srbiji podrzavaju ovakav rezim u Crnoj Gori, ali upoznajuci njihovu ideolosku pozadinu kao i materijalne interese nekih od njih, to mi je postalo jasnije.

Na kraju ako pravoslavni dio Crne Gore nece graditi svoju buducnost u 21. vijeku na osnovama pravoslavlja, Svetog Petra Cetinjskog, loze Petrovica i nase pozitivne tradicije, postavlja se pitanje na kojim ce je osnovama graditi? Neo-komusti su nam jasno pokazali koji su to temelji: komunisticka diktatura, mitoloske price o hiljadugodisnjoj drzavnosti, sluganstvo gazdi i slicne ideje. Ipak posledice njihove vlasti, strah, bijeda, i opste beznadje u kojem se nalaze gradjani Crne Gore, govore bolje od njih.

1. I dalje odzvanjaju Negoseve rijeci: “Ocu da me saranite u onu crkvu na Lovcenu.”

2. “Ako je komunizam propao u Rusiji, ne mora da znaci da mora i u Crnoj Gori” – Milo Djukanovic, 1991

3. Pogledati bilo koju enciklopediju na Internetu (Britanica, Encarta, Larousse, Vikipedia)